-تاحالا برای کسی شعر نوشتی؟
+آره!
-تا حالا کسی برایِ تو چیزی نوشته؟
+نه!
-غصه نمی خوری؟

• اوایل خیلی غصه می خوردم، الان که دلیلش و فهمیدم غصه نمی خورم .
  -دلیلش چیه؟
• بعضی ها برای عاشق بودن آفریده شدن، نقششون اینه، بعضی ها هم معشوق بدنیا میان!
  -من ولی دوست دارم معشوقی باشم که عاشق باشه!
• نمیشه، خودت و اذیت نکن.
  -پس می خوام معشوقی باشم که عاشق و می فهمه.
• باز هم نشدنیه! آتیش گرمای خودش و می فهمه؟
  -نه، چون اون توی ذاتشه!
• معشوق هم آتیشه، گرمای خودش و نمی فهمه، فقط پروانه می تونه اون حرارت و حس کنه.
  -بیچاره پروانه٫ تا حالا دلت نخواسته معشوق باشی؟
• به دلِ من نیست، به ظرفیت وجودی هر کسی ربط داره.
  -یعنی ظرف وجود تو فقط عاشقی بلده؟
• ساده و‌پیچیده است اما بهت بگم من در تسلسل روحم هیچ وقت معشوق خوبی نمیشدم.
  -چرا؟
• چون معشوق بودن هنریه که عاشق نمی فهمه.
  -من و به کجای فلسفه می بری؟ نمی فهمم!
• فلسفه نه، نمی دونم شاید هم باشه، اما گِلِ وجود عاشق با گِلِ وجود معشوق فرق می کنه. من گِلَم عاشقیه.
  -درد داره؟
  +خیلی.
  -نمی خوای دفعه ی بعد که دنیا بیای معشوق بشی؟
  +نه، چون خدا که بار عشق و روی شونه های آدم گذاشت عاشق بود، انسان معشوق شد، کار معشوق سخت تره ، باید بار عشقِ عاشق و حمل کنه.
  -پس کار من سخت تره؟
• آره هر جی قشنگ تر باشی ، کارت سخت تر میشه.
  می خنده، قند توی دلم آب میشه.